قشنگ گفته...

 

وقتی خوندم حس غریبی بهم دست داد,اینکه یه آدم چقدر می تونه عوض بشه از بهترین به بدترین ...

 لئوناردو داوینچی هنگام كشیدن تابلوی شام آخر دچار مشكل بزرگی شد:

 می‌بایست نیكی را به شكل عیسی و بدی را به شكل یهودا، از یاران مسیح كه هنگام شام تصمیم

گرفت به او خیانت كند، تصویر می‌كرد. 

كار را نیمه تمام رها كرد تا مدل‌های آرمانیش را پیدا كند.

روزی در یك مراسم همسرایی، تصویر كامل مسیح را در چهره یكی از آن جوانان همسرا یافت. 

جوان را به كارگاهش دعوت كرد و از چهره‌اش اتودها و طرح‌هایی برداشت.

سه سال گذشت. تابلو شام آخر تقریبأ تمام شده بود؛ اما داوینچی هنوز برای یهودا مدل مناسبی پیدا

نكرده بود. 

كاردینال مسئول كلیسا كم كم به او فشار می‌آورد كه نقاشی دیواری را زودتر تمام كند.

نقاش پس از روزها جستجو، جوان شكسته و ژنده‌پوش و مستی را در جوی آبی یافت. 

به زحمت از دستیارانش خواست او را تا كلیسا بیاورند، چون دیگر فرصتی برای طرح برداشتن نداشت.

گدا را كه درست نمی‌فهمید چه خبر است، به كلیسا آوردند:

 
دستیاران سرپا نگه‌اش داشتند و در همان وضع، داوینچی از خطوط بی‌تقوایی،

 گناه و خودپرستی كه به خوبی بر آن چهره نقش بسته بودند، نسخه برداری كرد.

وقتی كارش تمام شد، گدا، كه دیگر مستی كمی از سرش پریده بود، 

چشم‌هایش را باز كرد و نقاشی پیش رویش را دید و با آمیزه‌ای از شگفتی و اندوه گفت

«من این تابلو را قبلأ دیده‌ام!»داوینچی با تعجب پرسید: «كی؟»

- سه سال قبل، پیش از آنكه همه چیزم را از دست بدهم. موقعی كه در یك گروه همسرایی آواز

می‌خواندم، زندگی پر رویایی داشتم و هنرمندی از من دعوت كرد تا مدل نقاشی چهره عیسی شوم

!!!!!»

دیدم کاریکاتور جالبیه گذاشتمش...

www.8pic.ir/images/808jfa5iyi5647wnp9aw.mp4 

از استثنائـات است كه كسي را بـه خاطر آنچه كه هست دوست بدارند . اكثر آدمها چيزي را در ديگران

دوست دارند كه خود به آنها امانت مي دهند : خودشان را ، تفسير و برداشت خودشان را از او

www.8pic.ir/images/e4iy4rt3afexgddvbpj.zip

www.8pic.ir/images/eztr0kssjozl77i668u7.zip 

..دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی

فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی

فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...

دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده  بود

. همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود  

که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !

شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او

بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که

باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا

خندان باشی و سرافراز ...

جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های

رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!

آفتاب طلوع می کند

خزان می شود

و من

به سفر خواهم رفت ...

به راهی دور

به منزل ستاره ها ...

من در میان شاخساران درختان

گم خواهم شد

من زندگی خواهم کرد ...

من درد خواهم کشید !

من عشق خواهم ورزید

من اندکی حسرت خواهم داشت

و غم ...

و رازهایی که هرگز

شاید

فاش نخواهد شد ...

من

زنده خواهم بود

و یک روز

یا یک شب

یا یک غروب بی بدیل پاییزی

جهان را

با تمام بدی ها و خوبی ها

ترک خواهم کرد ...

من زندگی خواهم کرد ...

من مرگ را نفس خواهم کشید ...

عاقبت، يک روز ...

یا یک شب ...

یا یک غروب پاییزی ...

چه ساده می شکنیم ...

بی آنکه بدانیم دیگر بغض هایمان اشک نمی شود ...

اینجا هوا بارانی است ولی باران نمی بارد ...!

يك
دوستت دارم ، نه به خاطر شخصيت تو ، بلكه بخاطر شخصيتي كه من در هنگام با تو بودن پيدا ميكنم.




دو
هيچكس لياقت اشكهاي تو را ندارد و كسي كه چنين ارزشي دارد باعث اشك ريختن تو نميشود



سه
اگر كسي تو را آنطور كه ميخواهي دوست ندارد، به اين معني نيست كه تو را با تمام وجودش دوست

ندارد



چهار
دوست واقعي كسي است كه دستهاي تو را بگيرد ولي قلب تو را لمس كند.



پنج
بدترين شكل دلتنگي براي كسي آن است كه در كنار او باشي و بداني كه هرگز به او نخواهي رسيد.




شش
هرگز لبخند را ترك نكن، حتي وقتي ناراحتي چون هر كس امكان دارد عاشق لبخند تو شود



هفت
تو ممكن است در تمام دنيا فقط يك نفر باشي، ولي براي بعضي افراد تمام دنيا هستي.




هشت
هرگز وقتت را با كسي كه حاضر نيست وقتش را با تو بگذراند، نگذران.



نه
شايد خدا خواسته است كه ابتدا بسياري افراد نامناسب را بشناسي و سپس شخص مناسب را، به اين

ترتيب وقتي او را يافتي بهتر مي‌تواني شكر گزار باشي.





ده
به چيزي كه گذشت غم نخور، به آنچه پس از آن آمد لبخند بزن.




يازده
هميشه افرادي هستند كه تو را مي‌آزارند، با اين حال همواره به ديگران اعتماد كن و فقط مواظب باش

كه به كسي كه تو را آزرده، دوباره اعتماد نكني



دوازده
خود را به فرد بهتري تبديل كن و مطمئن باش كه خود را مي‌شناسي قبل از آنكه شخص ديگري را

بشناسي و انتظار داشته باشي او تو را بشناسد.





سيزده
زياده از حد خود را تحت فشار نگذار، بهترين چيزها در زماني اتفاق مي‌افتد كه انتظارش را نداري.


 

به خاطر داشته باش:

”هر آنچه اتفاق مي‌افتد، بنا به دليلي است“

گابريل گارسيا ماركز



 

قلمت را بردار بنویس از همه خوبیها زندگی,عشق ,امید

و هر آن چیز که بر روی زمین زیبا هست...

از تمنا بنویس ...از دل کوچک یک غنچه که وقت است دگر باز شود...

بنویس از لبخند...

از نگاهی بنویس که پر از عشق به هر جای جهان می نگرد...

قلمت را بردار روی کاغذ بنویس...

زندگی با همه تلخیها ,شیرین است

روزی فرا خواهد رسید که جسم من آنجا زیر ملحفه سفید پاکیزه ای که از چهار طرفش

زیر تشک تخت بیمارستان رفته است، قرار می گیرد و آدم هایی که سخت مشغول

زنده ها و مرده ها هستند از کنارم می گذرند.

آن لحظه فرا خواهد رسید که دکتر بگوید مغز من از کار افتاده است و به هزار علت دانسته و ندانسته

زندگیم به پایان رسیده است.

در چنین روزی، تلاش نکنید به شکل مصنوعی و با استفاده از دستگاه، زندگیم را به من برگردانید

و این را بستر مرگ من ندانید. بگذارید آن را بستر زندگی بنامم.

بگذارید جسمم به دیگران کمک کند که به حیات خود ادامه دهند.

چشمهایم را به انسانی بدهید که هرگز طلوع آفتاب،

چهره یک نوزاد و شکوه عشق را در چشم های یک زن ندیده است.

قلبم را به کسی هدیه بدهید که از قلب جز خاطره ی دردهایی پیاپی و آزار دهنده چیزی به یاد ندارد.

خونم را به نوجوانی بدهید که او را از تصادف ماشین بیرون کشیده اند و کمکش کنید تا زنده بماند تا نوه هایش را

ببیند.

کلیه هایم را به کسی بدهید که زندگیش به ماشینی بستگی دارد که هر هفته خون او را تصفیه می کند.

استخوان هایم، عضلاتم، تک تک سلول هایم و اعصابم را بردارید

و راهی پیدا کنید که آنها را به پاهای یک کودک فلج پیوند بزنید.

هر گوشه از مغز مرا بکاوید، سلول هایم را اگر لازم شد، بردارید و بگذارید به رشد خود ادامه دهند

تا به کمک آنها پسرک لالی بتواند با صدای دو رگه فریاد بزند و

دخترک ناشنوایی زمزمه باران را روی شیشه اتاقش بشنود.

آنچه را که از من باقی می ماند بسوزانید و خاکسترم را به دست باد بسپارید، تا گلها بشکفند.

اگر قرار است چیزی از وجود مرا دفن کنید بگذارید خطاهایم، ضعفهایم و تعصباتم نسبت به همنوعانم دفن شوند.

گناهانم را به شیطان و روحم را به خدا بسپارید و اگر گاهی دوست داشتید یادم کنید.

عمل خیری انجام دهید، یا به کسی که نیازمند شماست، کلام محبت آمیزی بگویید.

اگر آنچه را که گفتم برایم انجام دهید، همیشه زنده خواهم ماند... 

مي دويم ما
چشم بسته
بدنبال زندگي ...
و نمي دانيم
كه از زندگي جلو زده ايم !
.
.
.
ما از زندگي جلو زده ايم ...
طوري كه او ما را گم كرده است !
و ما خودمان را ...!

نمیدونم چرا اینجام ...شاید چون دلم گرفته...

از این روزا... یادمه اون روزا همه چی ساده تر بود و از زرق و برق و

قشنگیای ظاهری امروز خبری نبود اما در عوض

دل و زبون آدماش پاک و صادق بود ,آدما دنبال فریب همدیگه نبودن و

می شد رو آدماش حساب کرد و بهشون اعتماد کرد

صورتشونو مثه امروزیا پشت نقابای رنگ و وارنگ پنهون نمی کردن و

خودشون

بودن...

داریم کجا می ریم,نمی دونم

قراره به کجا برسیم,نمی دونم...

کاش خودمون باشیم بدون نقاب...







من اینک اینجایم

و باید

باور کنم

که اینجا

حجم صدا

می شکند

دل

یخ میزند

و زندگی

محو می شود ... 

 

می نشینم

و تورا رسم می کنم

نه با پرگار که با ابعاد ذهنم، کنج هایت را می کشم

گوشه هایی که فقط مخصوص توست

حتی به قلم نیازی ندارم، سرانگشتم را در مسیر باد می کشم

و تو متولد می شوی

در باد

هنوز اما اسمی نداری

می گویند برای هرکس به قدر اعتقادش به بزرگیت متولد خواهی شد

حالا به ابعادت فکر می کنم

و بُعدی برایت نمی یابم

پس در نزد من بیکرانی و بی اسم

بی اندازه به تو خودخواهم و بی اندازه به من مهربانی

اینرا از بخشش های مکررت فهمیدم

و وقتی تو اینگونه در برابر حماقت هایم سکوت می کنی وباز مرا می بخشی؛

چرا من اینگونه نباشم در حقِ غیر تو؟

می نشینم, مخالف جهت باد یا موافق فرقی نمی کند؛

چرا که تو همیشه به من وزیده ای

حتی در سیاهی ام, پس خودم را در سپیدی ات محو خواهم کرد

آنگاه خاکستری خواهیم شد و من با خود زمزمه می کنم:

بی خنکای عنایتت, معبودم

جز خاکستری در دستان باد نیستم, آسمان رحمتت هماره آبی باد

حالا ساکتی

بی اشتیاق تر از افتادن برگ پاییزی

جوانه ای که زودتر از فصل رویش

سر از شاخه می دمد

یا سرما خشکش می کند

یا با میوه ای نارس تمام می شود

بارها و بارها

به درختان سبز زیبا خیره شده ای

بگذار کمکت کنم

آرزو کن

آرزو کن و

سکوتت را بشکن

آرزو یی نداری؟

پس برای من آرزو کن

آرزو کن آخرین برگ درخت خاطره ام

هرگز نیافتد

و من هم برای تو آرزو می کنم

سبز شوی

به فصل سبز شدن

نه زود

و نه دیر...!