چقد دلم تنگه...

نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن

ولی ای کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد

کاش بودی ودستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیهاونبودنهایت میشد

کاش بودی تا سر به روی شانهای مهربانت میگذاشتم

ودردهایم را به گوش تو میرساندم

بدون تو زندگی برایم عذاب است

بدون تو این خانه دگر صفایی ندارد

میدانم که نمیدانی بعداز تو دیگر چشمهایم سو برای دیدن ندارن

کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم وبی تاب نگاه مهربانت هستم

فردا نه
چند ساعت بعد هم نه ...
چند ثانیه دیگر هم نه...
همین الان ...
برای مادرت یک کاری بکن
اگر زنده است...دستش را
اگر به آسمان رفته است ... قبرش را ….
اگر پیشت نیست ... یادش را ….
اگر قهری...چهره اش را ….
اگر آشتي هستي...پايش را

ببوس....

    دلم که می‌گیرد می‌بینم حق با آسمان است که می‌گرید، ناله می‌کند و 

می‌غرد و می‌سوزد. خوشا به حالش. چقدر دوست داشتنی و زیبا احساس خود را

می‌گوید و گاهی صاف و زلال چون آینه و آن گوشه‌اش یک خورشید مهربان 

یا یک ماه قشنگ که گرما و نورشان هم صداقت دارد 

و زمانی هم سیاه و ابری و دم کرده و عصبانی و بغضی 

که گویی هرگز باز نخواهد شد و از پس این همه سیاهی 

چشمهايم غمگين است ...  

سلام   خیلی زیباست زهراجان    دوست دارم با ابتکارات جدید جالبترش کنی

با تو زمستان هم لحظه ها شکوفه می زنند انگار که هر ثانیه آغاز بهاری است

برای رسیدن به ” تو “

 با آنکه اميد همه هستي تو علي(ع) 
بر عرش خدا قائمه هستي تو علي(ع)
آنقدر غريبي که خدا مي داند
مظلوم تر از فاطمه(س) هستي تو علي(ع)

 بخشي از كتاب بابا لنگ دراز :

از نامه های بابا لنگ دراز به جودی ابوت

جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند

و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند

هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند

که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند

و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند.

درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند.

دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است.

آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود

و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. ...

جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم

و به آنها وابسته می شویم.

هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود.

پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد

باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم.

دوستدارتو : بابالنگ دراز

سیاه پوشیده بود، به جنگل آمد ... استوار بودم و تنومند !

من را انتخاب کرد ...

دستی به تنه ام کشید، تبرش را در آورد و زد ... زد ... محکم و محکم تر ...

به خود میبالیدم، دیگر نمی خواستم درخت باشم، آینده ی خوبی در انتظارم بود !

سوزش تبر هایش بیشتر می شد که ناگهان چشمش به درخت دیگری افتاد، او تنومند تر بود ...

مرا رها کرد با زخم هایم ، او را برد ... و من که نه دیگر درخت بودم،

نه تخته سیاه مدرسه ای، نه عصای پیر مردی ...

خشک شدم ..

بازی با احساسات مثل داستان تبر و درخت می مونه ...

ای تبر به دست ، تا مطمئن نشدی تبر نزن !

ای انسان، تا مطمئن نشدی، احساس نریز ... زخمی می شود ...

در آرزوی تخته سیاه شدن، خشک می شود !!!!