با آنکه اميد همه هستي تو علي(ع) 
بر عرش خدا قائمه هستي تو علي(ع)
آنقدر غريبي که خدا مي داند
مظلوم تر از فاطمه(س) هستي تو علي(ع)

 بخشي از كتاب بابا لنگ دراز :

از نامه های بابا لنگ دراز به جودی ابوت

جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند

و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند

هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند

که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند

و اگرهم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند.

درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند.

دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است.

آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود

و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. ...

جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم

و به آنها وابسته می شویم.

هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود.

پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد

باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم.

دوستدارتو : بابالنگ دراز

سیاه پوشیده بود، به جنگل آمد ... استوار بودم و تنومند !

من را انتخاب کرد ...

دستی به تنه ام کشید، تبرش را در آورد و زد ... زد ... محکم و محکم تر ...

به خود میبالیدم، دیگر نمی خواستم درخت باشم، آینده ی خوبی در انتظارم بود !

سوزش تبر هایش بیشتر می شد که ناگهان چشمش به درخت دیگری افتاد، او تنومند تر بود ...

مرا رها کرد با زخم هایم ، او را برد ... و من که نه دیگر درخت بودم،

نه تخته سیاه مدرسه ای، نه عصای پیر مردی ...

خشک شدم ..

بازی با احساسات مثل داستان تبر و درخت می مونه ...

ای تبر به دست ، تا مطمئن نشدی تبر نزن !

ای انسان، تا مطمئن نشدی، احساس نریز ... زخمی می شود ...

در آرزوی تخته سیاه شدن، خشک می شود !!!!

توصیه میکنم حتما مطالعه کنید!

پیشاپیش خدمت عزیزان پزشکی که این ایمیل را دریافت میکنند عرض میکنم که میدانم و میدانیم

که این رفتار شامل همه نمیشه ولی باز هم مطمئنم که شما هم همکاران زیادی را میشناسید

که این جور اخلاقی دارند . پس فوروارد کنید شاید تاثیری داشته باشد

این مردم در این مملکت اونقدر همه جور مشکل دارند

که دیگه ستم از طرف پزشک به مریض خیلی بی انصافی و دردناکه

شرافت از دست ‌رفته ‌ی پزشکی

نمی‌دانم پزشک‌ها چقدر به آن سوگندی که آخر کار تحصیل‌شان می‌خورند وفادار می‌مانند،

یا اصلا یادشان مانده چیزی از مواردش را یا نه. خوب انتظاری نیست.

این سوگندنامه هم مثل همه‌ی چیزهای خوب این مملکت صوری هستش.

بحث من اما سر شرافت گم‌شده‌ی پزشک‌هاست.

ربطی هم به سوگندنامه ندارد، که نادیده هم مشخص است راه کدام است و چاه کدام.

بگذرم از حواشی و برسم به متن.

حدود دو ماه پیش نیمه‌های شب، یکی از بستگانم مشکلی براش پیش آمد و رفت اورژانس.

و متخصص قلب تجویز کرد: آنژیوگرافی. نتیجه: 20 درصد گرفتگی قلبی. تجویز: درمان دارویی.

چند هفته گذشت و قرعه‌ی کار به نام پدر و مادر خودم افتاد.

تجویز: آنژیوگرافی.

تنها شانس ما این بود که پسرخاله‌ام از آمریکا آمده‌ بود ایران.

نسخه ها رو دید و گفت «مشکل که دارد، ولی چرا آنژیوگرافی؟ توی ایران مگر سیتی‌آنژیو ندارید؟».

این اصطلاح جدید ِنجات‌بخش را پی گرفتیم و رسیدیم به بیمارستان قلب و دی و بیمارستان ‌خمینی.

آمار گرفتیم از این‌طرف و آن‌طرف که فرق‌اش را ببینیم با آنژیوگرافی،

که پزشک‌های قلب همگی گفتند «به دقت آنژیوگرافی نیست، نکند گول بخورید ها!».

حالا حسن سیتی‌آنژیو این بود که تیغ نمی‌زدند رگ کشاله را پاره کنند و یک دوربین بفرستند توی رگ‌ها.

یعنی خون نمی‌پاشید تا سقف اتاق آنژیوگرافی. بعد هم یک کیسه‌ی شن نمی‌گذاشتند روی پای آدم که

خون نزند بیرون.یک ماده‌ی رادیواکتیو تزریق می‌شد و با یک دستگاه شبیه ام‌آر‌آی همان کار انجام

می‌شد.بدون هیچ ترس و اضطرابی. بدون ریختن یک قطره خون.

فقط گیر کرده‌بودیم سر آن «به دقت آنژیوگرافی نیست، گول نخورید ها».

حالت واضح و مشترکی که توی چشم‌های همه‌ی آن متخصصین قلب دیدم «جاخوردن بود».

نمی‌دانستند از کجا فهمیده‌ایم اسم سیتی‌آنژیو را. به پدرم گفتم بیشتر مشورت کند،

که بوی پول دارم حس می‌کنم!!

تحقیق انجام شد و نتیجه جالب بود. «سیتی آنژیو» نه تنها دقت‌اش کم‌تر از آنژیو نبود، که مقایسه‌شان

شبیه بود به مقایسه‌ی فلاپی‌دیسک و دی‌وی‌دی. تفاوت تکنولوژی‌ها بالای بیست‌سال بود.

دل‌مان قرص شد و هردوشان جمعا با هزینه‌ای حدود هشتصدهزار تومان سیتی‌آنژیو را انجام دادند

و شکر خدا مجموع گرفتگی هردوشان روی هم 20 درصد هم نبود.

آن شرافت گم‌شده کجاست؟ عرض می‌کنم.

هزینه‌ی آنژیوگرافی (که تیغ دارد و ترس و خون) حدود یک تا یک‌ونیم میلیون تومان برای هر نفر است،

و هزینه‌ی سیتی‌آنژیو حدود چهارصدهزار تومان. زمانی که صرف آنژیوگرافی می‌شود

با احتساب یک تا دو شب بستری بودن

بعد از آن (جدای از وقت‌های پذیرش و نوبت‌دهی و...) حدود دو روز است،

و وقتی که صرف سیتی‌آنژیو می‌شود (باز هم جدای از پذیرش و نوبت‌دهی و...) حدود نیم‌ساعت.

ترس و اضطراب‌شان را هم مقایسه نکنم که لابد می‌دانید.

پس گیر این پزشک‌های متخصص قلب کجاست؟

مشکل خیلی پیچیده نیست. آنژیوگرافی را فقط متخصص قلبی که

دوره‌ی مخصوص آنژیوگرافی را دیده‌باشد می‌تواند انجام بدهد،

ولی سیتی‌آنژیو را یک رادیولوژیست (که البته او هم باید دوره دیده‌باشد) می‌تواند انجام دهد.

یعنی انحصار آنژیوگرافی دست صنف خودشان است و انحصار سیتی‌آنژیو دست دیگران.

چون طبیعتا یک مرکز پزشکی ترجیح می‌دهد برای انجام کاری مشابه، حقوق خیلی کم‌تر یک

رادیولوژیست را بدهدتا حقوق بالای یک متخصص قلب را.

خوب تجارت کثیف متخصصین قلب (که فرق می‌کند با جراح قلب)

را که می‌بینید، اما حالا عمق فاجعه کجاست؟

عمق فاجعه این‌جاست که این جماعت نخورده و ندار نیستند.

هشت‌شان گرو نه‌شان نیست.

خیلی راحت می‌توانند ماهی شش هفت میلیون تومان دربیاورند (وخیلی هم بیشتر از این‌ها).

اما باز گداصفتانه چشم‌شان دنبال درصدی است که از هر آنژیوگرافی به‌جیب می‌زنند،

بی‌این‌که به فکر سلامتی و راحتی بیمار باشند.

حتی گستاخی و دزدی (که اتفاقا حقیقت معنای دزدی همین‌جاست)

را به‌حدی می‌رسانند که تمام تلاش‌شان را به‌کار می‌گیرند برای پشیمان کردن بیمار

از دست‌یابی به راه تشخیص جدیدترو کم‌هزینه‌تر و آسان‌تر،

تازه اگر بگذریم از هماهنگی‌های پلیدشان برای «ناشناخته ماندن» این تکنولوژی.

بعد از پدر و مادرم دایی‌م هم رفت سراغ چک‌آپ.

ده سال پیش آنژیوگرافی کرده‌بود و حالا باید دوباره تست ورزش می‌داد.مشکل داشت تست‌اش.

تجویز: آنژیوگرافی.پیش چهار-پنج‌تا از بهترین متخصصین قلب تهران رفت

(که اگر هر شخصی فکر می‌کند صداش به جایی می‌رسد خواست اسامی را به‌اش می‌دهم)

و همه گفتند آنژیوگرافی. آنقدر چرب‌زبانی و بازاریابی کرده‌ بودند برایش که ما هرچه می‌گفتیم

بیا اول برو سیتی‌آنژیو،-با این‌که می‌ترسید از آنژیوگرافی- قبول نمی‌کرد

و استدلال پزشک را پذیرفته‌بودبه این توجیه که اگر رگ‌اش گرفته‌بود

همان‌جا یک‌باره برایش بالن می‌زنند یا استنت می‌گذارند و چه و چه.

تاکید هم کرده‌بودند «اورژانسی»‌ست و حتا از سفر با ماشین یا هواپیما یا هر وسیله‌ی دیگری

منع‌اش کرده‌بودندو نوبت اضطراری هم بهش داده‌بودند «همین فردا صبح».

به هر زحمتی بود راضی‌ش کردیم برود سیتی‌آنژیو و رفت و نتیجه: گرفتگی جزیی.

درمان: یکی دوتا قرص فقط.این فریاد را کجا باید زد؟

به کی باید گفت پزشک‌های مملکت تبدیل‌شده‌اند به حساب‌های بانکی ناطق؟

جالبی قضیه می‌دانید کجاست؟

کمی بیشتر تحقیق کردیم، قیمت دستگاه سیتی‌آنژیو کمتر از سه‌میلیون دلار است.

پولی که یعنی هیچ! ولی فقط سه‌تا توی ایران داریم.

چرا؟ چون برای وارد کردن‌اش (حتی بخش خصوصی) باید از وزارت بهداشت تاییدیه گرفت

و آن‌ها هم تایید نمی‌کنند (جز همان سه‌تایی که لابد برای دوست و آشناست).

چرا؟ چون آن‌ها که باید تایید کنند خودشان متخصص قلب‌اند و بازارشان به‌خطر می‌افتد.

بخشی از سوگندنامه پزشکان :

«... سوگند یاد می‌كنم كه: از تضییع حقوق بیماران بپرهیزم و سلامت

و بهبود آنان را بر منافع مادی و امیال نفسانی خود مقدم دارم...»

خدا به دور...

موندم این پسرا با این همه تمیزی چه جوری زنده موندن...!!!!!!! 

 قشنگ گفته...

 

وقتی خوندم حس غریبی بهم دست داد,اینکه یه آدم چقدر می تونه عوض بشه از بهترین به بدترین ...

 لئوناردو داوینچی هنگام كشیدن تابلوی شام آخر دچار مشكل بزرگی شد:

 می‌بایست نیكی را به شكل عیسی و بدی را به شكل یهودا، از یاران مسیح كه هنگام شام تصمیم

گرفت به او خیانت كند، تصویر می‌كرد. 

كار را نیمه تمام رها كرد تا مدل‌های آرمانیش را پیدا كند.

روزی در یك مراسم همسرایی، تصویر كامل مسیح را در چهره یكی از آن جوانان همسرا یافت. 

جوان را به كارگاهش دعوت كرد و از چهره‌اش اتودها و طرح‌هایی برداشت.

سه سال گذشت. تابلو شام آخر تقریبأ تمام شده بود؛ اما داوینچی هنوز برای یهودا مدل مناسبی پیدا

نكرده بود. 

كاردینال مسئول كلیسا كم كم به او فشار می‌آورد كه نقاشی دیواری را زودتر تمام كند.

نقاش پس از روزها جستجو، جوان شكسته و ژنده‌پوش و مستی را در جوی آبی یافت. 

به زحمت از دستیارانش خواست او را تا كلیسا بیاورند، چون دیگر فرصتی برای طرح برداشتن نداشت.

گدا را كه درست نمی‌فهمید چه خبر است، به كلیسا آوردند:

 
دستیاران سرپا نگه‌اش داشتند و در همان وضع، داوینچی از خطوط بی‌تقوایی،

 گناه و خودپرستی كه به خوبی بر آن چهره نقش بسته بودند، نسخه برداری كرد.

وقتی كارش تمام شد، گدا، كه دیگر مستی كمی از سرش پریده بود، 

چشم‌هایش را باز كرد و نقاشی پیش رویش را دید و با آمیزه‌ای از شگفتی و اندوه گفت

«من این تابلو را قبلأ دیده‌ام!»داوینچی با تعجب پرسید: «كی؟»

- سه سال قبل، پیش از آنكه همه چیزم را از دست بدهم. موقعی كه در یك گروه همسرایی آواز

می‌خواندم، زندگی پر رویایی داشتم و هنرمندی از من دعوت كرد تا مدل نقاشی چهره عیسی شوم

!!!!!»

دیدم کاریکاتور جالبیه گذاشتمش...

www.8pic.ir/images/808jfa5iyi5647wnp9aw.mp4 

از استثنائـات است كه كسي را بـه خاطر آنچه كه هست دوست بدارند . اكثر آدمها چيزي را در ديگران

دوست دارند كه خود به آنها امانت مي دهند : خودشان را ، تفسير و برداشت خودشان را از او

www.8pic.ir/images/e4iy4rt3afexgddvbpj.zip