سیاه پوشیده بود، به جنگل آمد ... استوار بودم و تنومند !

من را انتخاب کرد ...

دستی به تنه ام کشید، تبرش را در آورد و زد ... زد ... محکم و محکم تر ...

به خود میبالیدم، دیگر نمی خواستم درخت باشم، آینده ی خوبی در انتظارم بود !

سوزش تبر هایش بیشتر می شد که ناگهان چشمش به درخت دیگری افتاد، او تنومند تر بود ...

مرا رها کرد با زخم هایم ، او را برد ... و من که نه دیگر درخت بودم،

نه تخته سیاه مدرسه ای، نه عصای پیر مردی ...

خشک شدم ..

بازی با احساسات مثل داستان تبر و درخت می مونه ...

ای تبر به دست ، تا مطمئن نشدی تبر نزن !

ای انسان، تا مطمئن نشدی، احساس نریز ... زخمی می شود ...

در آرزوی تخته سیاه شدن، خشک می شود !!!!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: